Man en kinderloos? Je bent niet de enige
Ben jij een man met een onvervulde kinderwens? Vraag je je regelmatig af wat voor soort vader je zou zijn geweest? Hoe je leven er uit had gezien? Gaat elke Vaderdag, elk kraambezoek met moeite gepaard? Je bent zeker niet de enige.

Ook jouw weg telt
Wij mannen laten minder van ons horen over onderwerpen als kinderloosheid. Maar de pijn en het verdriet zijn er niet minder om. Misschien probeer je vooral om er voor je vrouw te zijn. En denk je dat er voor jouw verdriet geen plek is. Dat is eren onterechte gedachte. Ook jouw verwerkingsproces is van groot belang. En je hoeft het niet alleen te doen.

“Toen de ivf-procedure stopte, kwam het besef dat ik nooit vader zou worden. Dat was pittig. Het voelt als een doorlopend rouwproces om iemand die niet wordt geboren. Het verdriet van geen kind hebben, terwijl ik dat wel had gewild.”

Mannen beginnen later met verwerken
Hoe voelt kinderloosheid voor een man? Is het verdriet anders dan voor een vrouw? Omdat wij mannen ons daarover minder makkelijk uiten, begint bij ons het verwerkingsproces vaak later. Soms zelfs pas jaren later. Depressieve gevoelens, of andere problemen – die we toeschrijven aan stress of werk – kunnen het teken zijn van onverwerkt verdriet. Van een rouwverwerkingsproces dat niet heeft plaatsgevonden.

“Jaren geleden besloten mijn vrouw en ik dat we onze kinderwens in vervulling wilden laten gaan. Dat bleek helaas ingewikkelder dan wij hadden gedacht. De natuur werkte niet mee en we belandden in diverse medische trajecten. Wat een energie kostte ons dat. En wat een impact op ons huwelijk.”

Tussen hoop en vrees
We werden heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Voor we aan het ivf-traject begonnen, waren er vijf jaar lang veel onderzoeken nodig. Medisch gezien wisten we inmiddels waar het aan lag. Er werd vooral veel gevraagd van mijn vrouw. Ze moest haar maandelijkse cyclus bijhouden, zichzelf hormonen toedienen enzovoort. In vergelijking met haar hoefde ik niet zoveel hoefde te doen. Ik hoefde geen medicijnen of hormonen te slikken. Geen artsen die mij telkens onderzochten. Mijn taak was alleen om, als het gevraagd werd, mijn zaad in te leveren. Van erotiek en liefde was op dat moment geen sprake meer. Zaad leveren en mijn vrouw steunen, dat stond voorop, want zij had het meeste te verduren. Tenminste, op dat moment dacht ik dat het zo werkte…

Toen kwam het keiharde nieuws
Gedurende het proces werd ik mij er meer en meer van bewust dat wij helemaal geen kind zouden krijgen. Die gedachte maakte mij steeds nerveuzer, hoewel ik dat niet liet blijken aan mijn vrouw. Ik vond dat ik haar moest steunen en hoop moest blijven houden. Toen kwam het pijnlijke en keiharde nieuws. De vrees werd harde realiteit. De laatste ivf-ixi poging had niets opgeleverd. De arts had ons graag wat anders verteld, maar moest ons mededelen dat wij geen kinderen zouden krijgen. Onze wereld stortte in elkaar.

Na 3 jaar bleek ik het niet goed te hebben verwerkt

De arts had ons graag iets anders verteld. Onze wereld stortte in elkaar Jaren geleden besloten mijn vrouw en ik dat we onze kinderwens in vervulling wilden laten gaan. Dat bleek helaas ingewikkelder dan wij hadden gedacht. De natuur werkte niet mee en we belandden in diverse medische trajecten. Wat een energie kostte ons dat. En wat een impact had dat op ons huwelijk. Waarschijnlijk is dat ook mede de oorzaak geweest van onze echtscheiding in 2012.

Om het nieuws te verwerken zijn we het weekend erna even samen weggegaan. Vervolgens pakten we langzaam de alledaagse dingen weer op. Toch bleek na drie jaar dat ik het minder goed had verwerkt dan ik dacht. We kregen relatieproblemen. Ik werd geconfronteerd met alles wat met kinderen te maken heeft. En met het onverwerkte verdriet dat op onverwachte momenten bovenkwam, omdat ik vader had willen zijn.

Toen die baby werd gedoopt stroomden de tranen over mijn wangen
Een voorbeeld. We gingen met mijn schoonmoeder mee naar de kerk op Moederdag. Daar aangekomen bleek het een doopdienst. Gedurende de dienst kreeg ik het steeds moeilijker. Ik realiseerde mij steeds meer hoe ik voortdurend bezig was met het verdriet van geen kinderen hebben. Toen die kleine baby gedoopt werd stroomden de tranen over mijn wangen. Het was een van die momenten waarin ik zelf zag hoe groot en diep mijn verdriet nog was.

Ik ben op zoek gegaan naar een psycholoog. Die gesprekken hebben me uiteindelijk geholpen om mijn kinderloosheid een plek te kunnen geven.

Wil jij graag met iemand praten over jouw kinderloosheid? Regel een kennismakingsgesprek met Hans Laanstra, therapeut en ervaringsdeskundige.

‘Ik weet hoe het is om als man kinderloos te zijn. Ik heb aan den lijve ervaren weet wat een enorme impact het kan hebben op je dagelijkse leven. Mijn eigen ervaringen, aangevuld met een coachopleiding, gebruik ik nu om andere mannen te ondersteunen. Binnen het domein van de rouwverwerking heb ik me als coach gespecialiseerd op het gebied van ongewenste kinderloosheid. Als coach bied ik je geen pasklare oplossingen of antwoorden. Maar wel de expertise en de bewogenheid om samen te zorgen dat jij je verlies een plek kunt gaan geven.